Allie X, Girl with No Face. Lata 80-te wiecznie żywe.

           Najnowszy studyjny album kanadyjskiej songwriterki i producentki Allie X Girl with No Face jest porywającym muzycznym hołdem złożonym dekadzie lat 80-tych. Będący odświeżającą kombinacją synth-popu, avant-popu i elektropopu, album Kanadyjki stanowi bardzo osobiste i autorskie przefiltrowanie wszystkich tych chaotycznych i często wewnętrznie sprzecznych myśli i emocji z ostatnich czterech lat intensywnej kariery wokalistki. Girl with No Face jest jednocześnie pierwszą płytą Allie X, którą artystka w całości samodzielnie wyprodukowała. Autorska produkcja zdecydowała o bardzo autentycznym wydźwięku wszystkich właściwie kompozycji na albumie, dzięki czemu Girl with No Face jest najdoskonalszym póki co objawieniem osobowości i muzycznego talentu tej nieodkrytej dotąd przez szerszą grupę odbiorców artystki. Allie X i jej muzyka zasługuje na popularność i kult porównywalny z tym, jakiego doświadczyły i wciąż doświadczają artystki pokroju Grimes, Billie Eilish, Lady Gagi czy Kate Bush. Alternatywne zamiłowanie do dźwiękowych eksperymentów w połączeniu z wysublimowanym brzmieniem syntezatorów i nowoczesnej elektroniki stawiają Allie X w czołówce fascynujących muzycznych autorek, którym wprost należy się mainstreamowy sukces.

          Urodzona w 1985 roku w Oakville w stanie Ontario w Kanadzie jako Alexandra Ashley Hughes, Allie X wychowała się na przedmieściach Toronto, aby w 2013 r. na stałe przenieść się do Los Angeles w celu rozwijania swojej muzycznej kariery. Już jej debiutancki singiel Catch z początku 2014 zwrócił uwagę samej Katy Perry, która w mediach społecznościowych gorąco polecała ten kawałek innym. Po wydaniu debiutanckiej EP-ki  CollXtion I w kwietniu 2015 r., Allie X opublikowała swój długogrający debiut w formie albumu CollXtion II w czerwcu 2017. Swój charakterystyczny, mocno osadzony w elektronice i synth-popie styl Allie X szlifowała dalej na EP-ce Super Sunset (2018) i drugiej studyjnej płycie Cape God, która miała tego pecha, że ukazała się premierowo w lutym 2020 r. na kilka zaledwie tygodni przed ogólnoświatowym lockdownem z powodu pandemii COVID-19. W innych zupełnie okolicznościach Cape God być może byłaby tą płytą, która przyniosłaby Allie X międzynarodowe uznanie, ambicja i potencjał poszerzenia zasięgów jak najbardziej są obecne na tym albumie, o czym świadczy chociażby współpraca z Troyem Sivanem przy okazji fenomenalnej ballady Love Me Wrong, żeby podać choć jeden przykład nagrania godnego globalnego odkrycia. Ale tak jak w przypadku wielu innych artystów, pandemia przedwcześnie ucięła promocję Cape God i zainicjowała pracę Allie X nad trzecim studyjnym albumem w formie Girl with No Face, który światło dzienne ujrzał premierowo 23 lutego 2024 r., czyli równe cztery lata od premiery Cape God. 

           Girl with No Face posiada retro popową inspirację latami 80-tymi ewidentną od pierwszej do ostatniej z 11 kompozycji na albumie. Popularne w latach 80-tych syntezatory w połączeniu z silnymi wpływami new wave i disco w brzmieniu Girl with No Face budzą żywe skojarzenia z twórczością zespołów pokroju Depeche Mode, Joy Division, New Order czy nawet Kraftwerk. Najnowszy album Allie X jest bardzo popowy od pierwszej do ostatniej minuty, jest to jednak pop wysublimowany, nagrany z głową i dużymi ambicjami, pop, którego nie powstydziliby się artyści ze światowego szczytu (z Madonną, Lady Gagą i Kate Bush na czele). Już otwierający płytę Weird World wprowadza nas w żwawy, taneczny klimat Girl with No Face, przypominający żywo produkcję w utworze I Like the Way You Kiss Me Artemasa, żeby nawiązać do współczesnego hitu o bardzo zbliżonych muzycznych inspiracjach. Weird Word jest refleksją na temat dziwności i surrealizmu świata, w którym przyszło nam żyć i jest to myśl równie smutna co konstruktywna, skłaniająca do zmian i adaptacji, pomimo całej tej dziwności i nieprzystosowania podmiotu lirycznego utworu. Tytułowy Girl with No Face ma świetną glam rockową produkcję w połączeniu z synth-wave'owym klimatem z lat 80-tych, a sam utwór traktuje o tym bardziej mrocznym aspekcie artystycznej osobowości Allie X, częściej słyszanym w jej kompozycjach niż widzianym na żywo na koncertach i w interakcjach z fanami. Off with Her Tits to jeden z najlepszych i najbardziej przebojowych utworów na płycie, bardzo energetyczny i upbeatowy w warstwie muzycznej, kawałek ten jest satyrą na uciążliwe myśli dotyczące własnej aparycji i braku komfortu we własnym ciele. Cielesne zaburzenie dysmorficzne (dysmorfofobia) to problem jak najbardziej poważny, ale w Off with Her Tits potraktowany jest z lekkością oraz dużą dozą parodii i dystansu do siebie. W John and Jonathan Allie X objawia się jako ikona i zarazem sojuszniczka wspólnoty LGBTQ+, śpiewając w utworze o życiowej parze gejów i zarazem oddanych fanów muzyki artystki, których związek i jego historia zainspirowały Allie X do napisania tej kompozycji.

          Najlepsze momenty drugiej połowy albumu Girl with No Face przychodzą wraz z utworem Black Eye, który stał się jednocześnie pierwszym singlem promującym album. Kompozycja opowiada o testowaniu możliwości własnego ciała i popychaniu go aż do limitu stresu i obciążenia. Takie na poły masochistyczne tendencje Allie X w stosunku do własnego kruchego ciała dużo mówią o jej gotowości do poświęcenia ciała w imię własnej sztuki i talentu. Równie przebojowy co w Black Eye beat dominuje również w kolejnym na płycie You Slept on Me, w którym piosenkarka wytyka swoim potencjalnym odbiorcom brak wystarczającej uwagi oraz docenienia. Nie sposób przyznać jej w tym całkowitej racji, chociaż sama artystka podchodzi do tematu z typowym dla siebie dystansem i poczuciem humoru, w końcu niedoszli słuchacze i fani sami są sobie winni nieodkrycia tego klejnotu, jakim jest muzyka Allie X: I hеld my tongue for about long enough / It's about damn time that I spoke up / I'm an icon, honey, this isn't a chore / And I need to make money so give me yours / You missed my debut then my renaissance / You missed my late romantic Helvetica fonts / Now I'm a modern bitch and I'm getting tough / Better make it up, kids, enough's enough. Spokojniej na albumie robi się dopiero przy samym końcu, w momencie gdy pojawia się jedyna właściwie na płycie ballada w postaci głęboko melancholijnego Saddest Smile. Tak jak za większością utworów na Girl with No Face, również za Saddest Smile kryje się doświadczenie bólu i cierpienia, fizycznego i mentalnego zarazem. I choć te negatywne odczucia generują obecną w kompozycji wszechogarniającą melancholię, to jednocześnie prowadzą do silnego oporu i działania wbrew przeciwnościom losu i ograniczeniom ciała, o czym z kolei Allie X śpiewa w Staying Power i również w zamykającym cały album Truly Dreams. Optymistyczny w swojej wymowie disco hymn Truly Dreams odwołuje się do doświadczenia drag queens i ogólnie kultury dragu, która przetrwała długie dekady i cały czas kwitnie pomimo najrozmaitszych przeszkód i prześladowań. I tak jak drag queens na całym świecie, Allie X rozwija się i idzie do przodu mimo wszystko, doskonaląc swój talent i muzyczny dorobek z każdym kolejnym albumem.


Użyteczne linki:

https://uk-store.alliex.com/

https://en.wikipedia.org/wiki/Allie_X

https://www.instagram.com/alliex/

https://x.com/alliex

https://www.facebook.com/alliexxxxandra/

https://www.youtube.com/@AllieXXXXandra/videos

https://open.spotify.com/artist/0wnYgCeP013HkKoOyC5V32?autoplay=true

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Susanne Sundfør, Music for People in Trouble. Piosenki o pięknie i końcu świata.

Obraz
             Nadeszła jesień. Słychać ją na pewno na najnowszej płycie norweskiej piosenkarki Susanne Sundfør, zatytułowanej Music for People in Trouble . Molowa tonacja dominuje w kompozycjach z tego albumu, na którym utalentowana Norweżka zawarła swoje doświadczenia z podróży do bardzo różnych i odległych regionów świata. Sundfør była w Korei Północnej, Nepalu, w Puszczy Amazońskiej w Brazylii, w Stanach Zjednoczonych i na Islandii. Maksymalne oddalenie od rodzinnego kraju zaowocowało utworami opiewającymi piękno naszego świata, ale w przeczuciu jego prawdopodobnej zagłady. Koniec świata jest na Music for People in Trouble tak samo możliwy jak zmierzch miłości, a Sundfør powraca do folkowych korzeni i prostoty po to, aby uczynić ten melancholijny przekaz donośniejszym. Bywa smutno, ale też zachwycająco.           Susanne Sundfør (rocznik 1986) urodziła się i wychowała w miejscowości Haugesund w p...
Czytaj więcej

Patrick Wolf, The Bachelor. Nieznany syn Davida Bowiego (i Kate Bush).

Obraz
          Urodzony w 1983 roku w Londynie Patrick Wolf mógłby być owocem pozamałżeńskiego romansu ikony brytyjskiego glam rocka i wszelkiej muzycznej awangardy, Davida Bowiego.  Jeśli Bowie byłby ojcem, to matką mogłaby być Kate Bush, królowa art-popu i patronka gatunkowego eklektyzmu.  Androgyniczny, biseksualny i wszechstronnie muzycznie utalentowany Patrick Wolf fenomenalnie łączy na swoich albumach folk z elektroniką i popem, tworząc bardzo zróżnicowane brzmieniowo płyty, które nadają się i do tańca, i do różańca. Wydany w 2009 roku jako jego czwarty studyjny album, jest The Bachelor najlepszym przykładem na wielki dźwiękowo-instrumentalny rozmach, jaki w swoich kompozycjach potrafi osiągnąć Patrick. W jego melodyjnych, nierzadko bardzo tanecznych piosenkach jest jakaś niesamowita żywiołowość, ten élan vital Bergsona, który nikogo nie pozostawi obojętnym. Patricka Wolfa można albo pokochać, albo znienawidzić, nikt jednak nie odmówi mu unikalnego ...
Czytaj więcej

Perfume Genius, No Shape. Zmagania ducha z ciałem.

Obraz
          Spośród wszystkich dziedzin sztuki muzyka ma chyba najmniej wspólnego z ludzką cielesnością i dlatego stanowi najpełniejszą formę sublimacji naszych przyziemnych pragnień oraz popędów. Muzyka jest wyłączną domeną ducha i jako taka może nam służyć jako doskonała ucieczka od ograniczeń przewrotnego ciała. Fenomenalna płyta No Shape artysty ukrywającego się pod pseudonimem Perfume Genius jest idealnym przykładem takiego dźwiękowego eskapizmu. Perfume Genius w rozbuchanym, barokowym stylu wznosi się z tym albumem w przestworza, oferując nam niebiańskie melodie, bogactwo instrumentacji i swój ciągle poszukujący nowych wokalnych wyzwań głos. Na No Shape ciało staje się niepożądanym balastem, który ściąga nas w dół. Perfume Genius przekracza formę, porzuca kształt i przez to wymyka się łatwym muzycznym kategoryzacjom. Temu albumowi nie da się przykleić żadnej etykietki, jest niczym ciągle zmieniający swoją postać Proteusz. Pewne jest tylko to, że No Shape...
Czytaj więcej

James Blake, Say What You Will. Porównanie jest złodziejem radości.

Obraz
           W rewelacyjnym teledysku do piosenki Say What You Will James Blake mierzy się z demonami sławy i popularności, w finale cytując sentencję Theodore’a Roosevelta o tym, że porównanie jest złodziejem radości („comparison is the thief of joy” w oryginale). W klipie do najnowszego singla Blake’a wystąpił sam Finneas O'Connell, starszy brat i producent muzyki Billie Eilish, która obecnie przeżywa absolutny szczyt swojej kariery. Zestawienie popularnego jakby nie było Jamesa Blake’a z Finneasem powoduje, że ten elektroniczny muzyk, autor piosenek i multiinstrumentalista blednie w porównaniu z producentem i współautorem utworów znajdującej się na topie topów Billie Eilish. O tym niekończącym się porównywaniu w świecie współczesnych mediów jest zresztą cała piosenka Say What You Will , a teledysk do niej świetnie dopełnia utwór w jego warstwie tekstowej. Kluczem do wewnętrznej harmonii okazuje się być – według Jamesa Blake’a – pogodzenie się ze swoim sta...
Czytaj więcej

Björk, Medúlla. A na początku był głos.

Obraz
          Międzynarodowa królowa elektroniki oraz muzycznego eksperymentu zaskoczyła nas po raz piąty w swojej solowej karierze, wydając w 2004 roku album Medúlla . Żadne studyjne dzieło Björk nie jest podobne do swoich poprzedników i do swoich następców, zmieniają się nieustannie producenci oraz koncepty, paleta dźwiękowa w karierze tej islandzkiej artystki jest bez wytchnienia poszerzana, a nowe pomysły mają najwyższy priorytet w tworzeniu muzyki przyszłości. W przypadku Medúlli nadrzędnym konceptem był pomysł nagrania albumu a cappella, w którym głos byłby nie tylko nośnikiem treści i dźwięku, ale także samym instrumentem. Idea ambitna oraz ryzykowna, ale przeprowadzona z wyobraźnią i charakterystyczną dla Björk nieograniczoną twórczą fantazją. Wokalistka włożyła w ten projekt całą siebie aż do szpiku kości, stąd też między innymi wziął się sam tytuł płyty, który po łacinie oznacza ‘szpik’ właśnie, czyli esencję naszej cielesnej materii, to tam powstają przec...
Czytaj więcej

Regina Spektor, Remember Us to Life. Opowieści o krzepiącym smutku.

Obraz
          Enjoy your youth / Sounds like a threat / But I will anyway - śpiewa Regina Spektor na Older and Taller , jednej z kompozycji ze swojej ostatniej płyty, Remember Us to Life . I jest na tym albumie jeszcze dojrzalsza, głębsza i błyskotliwsza niż zwykle. Nagrany przez Spektor po urodzeniu syna krążek Remember Us to Life staje na wysokości postawionego przez sam tytuł zadania i mierzy się z tematami cięższego kalibru, takimi jak dorastanie, przemijanie, śmiertelność, a nawet fobia społeczna i kapitalizm. Jeszcze nigdy album Reginy Spektor nie był tak brzmieniowo bogaty, nie opływał w tak piękne orkiestrowe aranżacje. Nigdy przedtem artystka nie nagrała też tak smutnego i jednocześnie podnoszącego na duchu krążka. Paradoksalnie, Remember Us to Life może być perfekcyjnym muzycznym wyborem na odegnanie zimowego mroku, chłodu i depresji.           Regina Spektor urodziła się w 1980 roku w Moskwie w były...
Czytaj więcej

AWOLNATION, Here Come the Runts. Nie zatrzymujcie tego pociągu!

Obraz
            Najnowszy album alternatywnej formacji AWOLNATION, Here Come the Runts , jest jak rozpędzony pociąg zmierzający w niewiadomym kierunku. Wehikuł zmienia tory, tak jak zmienia się muzyczne gatunki i style, ale nie zatrzymuje się na żadnej ze stacji. Cel tej rockowej eskapady jest nieokreślony, ale za to jaka to jazda! W muzycznym świecie zdominowanym dziś w Ameryce przez rap, trap, hip hop i r’n’b, z pewną domieszką popu i country oczywiście, natrafienie na solidny rockowy krążek graniczy niemal z cudem. Here Come the Runts oferuje nam kawał melodyjnego, rock’n’rollowego grania, z całym workiem intrygujących, a miejscami nawet ekscentrycznych muzycznych pomysłów. Here Come the Runts ani przez chwilę nie nuży, zabierając nas w ekscytującą przejażdżkę swoim szalonym dźwiękowym wehikułem.            Założycielem, frontmanem i mózgiem amerykańskiego alternatywnego zespołu AWOLNATION jest Aaron Bruno...
Czytaj więcej

Emilie Autumn, Opheliac. Ofelia i Lolita w jednym.

Obraz
          Muzyka Emilie Autumn to mieszanka prawdziwie wybuchowa, z pewnością nie dla muzycznych tradycjonalistów. Amerykańska piosenkarka, wokalistka i skrzypaczka łączy w swojej twórczości muzykę klasyczną z elementami elektroniki, rocka, popu i kabaretu. W swoich mocno feministycznych tekstach nawiązuje do wielu kobiecych archetypów literackich, z ironią i sarkazmem komentując tradycyjne role społeczne, jakie narzuca kobiecie społeczeństwo. Szekspirowska Ofelia i Lolita Nabokova to dwie archetypiczne postaci ze światowej literatury, które twórczo zainspirowały powstanie albumu Opheliac , opus magnum panny Autumn. Opheliac to dzieło agresywne, nieuładzone, ciągle eksperymentujące i poszukujące muzycznie nowych środków wyrazu. Panna Autumn daje na tym autobiograficznym krążku mocno popalić, nie oszczędzając nikogo, a już na pewno nie siebie.           Emilie Autumn Liddell urodziła się w 1979 roku w Malibu w Kalifornii, gdzie ...
Czytaj więcej

Sophie Moleta, Dive. Całkowite zanurzenie.

Obraz
          Anegdota głosi, że w trakcie sesji nagraniowych do tego albumu, które odbywały się w pewien sierpniowy tydzień 1999 roku w Anglii, w założonym przez Petera Gabriela Real World Studios, Sophie Moleta wykończyła psychicznie i fizycznie swojego współpracownika, którym był nie kto inny, jak sam Hector Zazou (1948-2008), słynny francuski kompozytor i producent. Zazou skutecznie wydrenowała z sił tendencja artystki do podchodzenia do procesu twórczego, jak do ostatniej rzeczy, która została jej jeszcze na tym świecie do zrobienia… Intensywność, zaangażowanie, brak dystansu – oto najważniejsze cechy charakteryzujące muzyczną pracę Sophie Molety. Jaka praca, taki jest i efekt: płyta Dive to niezwykle intensywne emocjonalnie doznanie, które, dzięki pełnemu oddaniu i całkowitemu ‘zanurzeniu się’ w swoim wewnętrznym świecie jego autorki, jest dziełem na wskroś intymnym, kontakt z nim zaś może być porównany do lektury bardzo osobistego pamiętnika, pełnego prostej...
Czytaj więcej