Emilie Autumn, Opheliac. Ofelia i Lolita w jednym.

          Muzyka Emilie Autumn to mieszanka prawdziwie wybuchowa, z pewnością nie dla muzycznych tradycjonalistów. Amerykańska piosenkarka, wokalistka i skrzypaczka łączy w swojej twórczości muzykę klasyczną z elementami elektroniki, rocka, popu i kabaretu. W swoich mocno feministycznych tekstach nawiązuje do wielu kobiecych archetypów literackich, z ironią i sarkazmem komentując tradycyjne role społeczne, jakie narzuca kobiecie społeczeństwo. Szekspirowska Ofelia i Lolita Nabokova to dwie archetypiczne postaci ze światowej literatury, które twórczo zainspirowały powstanie albumu Opheliac, opus magnum panny Autumn. Opheliac to dzieło agresywne, nieuładzone, ciągle eksperymentujące i poszukujące muzycznie nowych środków wyrazu. Panna Autumn daje na tym autobiograficznym krążku mocno popalić, nie oszczędzając nikogo, a już na pewno nie siebie.


          Emilie Autumn Liddell urodziła się w 1979 roku w Malibu w Kalifornii, gdzie też spędziła całe swoje dzieciństwo (jej ojciec ma niemieckie korzenie). Autumn mieszka i tworzy teraz w Chicago. Już w wieku czterech lat Emilie dostała swoje pierwsze skrzypce, uczyła się później na nich grać w profesjonalnym konserwatorium, tak że obecnie gra na skrzypcach barokowych i elektrycznych na prawdziwie światowym poziomie. Autumn wydała nawet dwa instrumentalne albumy z kompozycjami na skrzypce właśnie, pierwszy to jej debiut, krążek On A Day… z 2000 roku, który w wersji reedytowanej ukazał się ponownie w 2007 roku pod tytułem Laced/Unlaced, na którym to wydawnictwie Autumn połączyła brzmienie klasycznych skrzypiec (Laced) z wykonaniami utworów na skrzypce elektryczne (Unlaced). Autumn znakomicie potrafi też grać na klawesynie i fortepianie, które to umiejętności prezentuje na swoich trzech wydanych dotąd solowych płytach. Właściwy songwriterski debiut Emilie to płyta Enchant z 2003 roku, której ukazanie się zwróciło na piosenkarkę uwagę takich rockowych gwiazd jak Courtney Love czy frontmana The Smashing Pumpkins Billy’ego Corgana. W ramach kolaboracji Autumn nagrała na solowe projekty obojga artystów chórki i partie skrzypiec. Emilie to nie tylko utalentowana skrzypaczka i autorka piosenek: wokalistka wydała również zbiór poezji oraz autobiograficzną powieść pod tytułem The Asylum for Wayward Victorian Girls w 2009 roku. Na podstawie tej ostatniej piosenkarka nagrała też musical i zarazem swoją trzecią studyjną płytę Fight Like a Girl w 2012 roku. Silne inspiracje epoką wiktoriańską, gotykiem oraz muzycznym industrialem przydały Emilie etykietkę ‘wiktoriańsko-gotyckiej Lolity’. Przejawia się to nie tylko w muzyce Autumn, ale przede wszystkim w jej image’u, kostiumach oraz scenicznych występach, którym towarzyszą iście teatralne widowiska.


          Opublikowany we wrześniu 2006 roku Opheliac jest drugim studyjnym krążkiem Emilie Autumn i po dzień dzisiejszy pozostaje jej najbardziej spełnionym dziełem, pokazującym wszystkie aspekty jej wielowymiarowego muzycznego talentu. Jej niekonwencjonalny, bezkompromisowy, agresywny styl oraz artystyczna ekspresja budzą nieodparte skojarzenia z The Dresden Dolls i charyzmą Amandy Palmer. Muzyka oraz image Autumn są też bardziej brutalną, wisceralną emanacją twórczości Hannah Fury, właściwie nieznanej szerszej publiczności rodaczki panny Autumn. Ironia, sarkazm, poezja i jej feministyczny przekaz prowokują porównania z Tori Amos, a zamiłowanie do literackich inspiracji oraz teatralno-operowych wykonań budzą skojarzenia z twórczością Kate Bush. Pierwsze literackie nawiązanie pojawia się już w otwierającym płytę tytułowym Opheliac. Utwór zaczyna się od melancholijnego intro na klawesynie, po czym przechodzi w agresywną kompozycję o kobiecie zmanipulowanej przez mężczyzn. Tak jak pierwowzór z Hamleta Szekspira, podmiot liryczny utworu Autumn to ofiara męskich machinacji, kobieta przywiedziona przez swoją miłość do szaleństwa. W refrenie śpiew Emilie przechodzi we wrzask, intensyfikując miłosny dramat do granic możliwości. Kolejna na płycie kompozycja Swallow też traktuje o sercowych perypetiach, ale robi to w bardziej złagodzonym, popowym klimacie. Automat perkusyjny i kończące nagranie smyczki nadają tej piosence przestrzenną jakość, która rozluźnia nas tuż przed znacznie cięższymi tematycznie i instrumentalnie kompozycjami na płycie. Ewidentną perłą na Opheliac jest utwór Misery Loves Company, rozpoczynający się od syntezatorowego brzmienia, do którego szybko dołączają smyczki i skrzypce. Ten niezwykle melodyjny, przebojowy kawałek, który kończy się porywającą harmonią wszystkich klasycznych instrumentów, byłby idealnym pierwszym singlem z płyty. Miłosna udręka została tu ubrana w lekki, porywający od pierwszego przesłuchania muzyczny sztafaż, w finale zaś Emilie wytyka samolubnemu kochankowi: You're so easy to read / But the book is boring me / You're so easy to read / But the book is boring me…


          Na Opheliac Emilie Autumn prezentuje niejedno swoje oblicze: na albumie nie brakuje ciężkich, ostrzejszych dźwiękowo kompozycji, w których industrialny rock pożeniony jest z rozstrojonymi elektrycznymi skrzypcami, a agresywnemu wokalowi Autumn towarzyszy krzyk, wrzask i charkot do mikrofonu. Wystarczy posłuchać utworów takich jak Liar czy I Want My Innocence Back, God Help Me, Dead Is the New Alive (prześwietna solówka elektrycznych skrzypiec Emilie) oraz kończące pierwszy dysk I Know Where You Sleep i Let the Record Show. Na uwagę zasługują I Want My Innocence Back i przede wszystkim Gothic Lolita, w pewnym sensie sztandarowy tematycznie i koncepcyjnie utwór panny Autumn. W tych dwóch kompozycjach centralnym wątkiem jest seksualne wykorzystywanie, którego ofiarą jako nastolatka padła sama piosenkarka. W I Want My Innocence Back wokalistka przeraża wręcz swoim finałowym growlingiem, a utwór nadałby się do ścieżki dźwiękowej jakiegoś horroru w rodzaju I Spit on Your Grave. Gothic Lolita jest dużo subtelniejsza muzycznie, piosenkarka zamiast wściekła na swojego oprawcę, wydaje się być raczej martwa w środku przez traumatyczne doświadczenie z przeszłości, co wcale nie odbiera utworowi dramatyzmu – jego poziom dorównuje tutaj temu z samego początku albumu.


          Opheliac byłby ciężkim do przebrnięcia muzycznym doświadczeniem, gdyby nie rozsiane na całej długości płyty przepiękne ballady. Shalott jest uwspółcześnioną wariacją na temat postaci z klasycznego poematu Lorda Alfreda Tennysona (Pani z Shalott a.k.a. legendarna postać Elaine z Astolat). To kolejny (trzeci już) kobiecy archetyp na Opheliac po Ofelii i Lolicie. To również kolejna niewiasta, która przez miłość do mężczyzny źle skończyła, aczkolwiek w tym konkretnym przypadku trudno obarczać całą winą Lancelota… Na drugim dysku Opheliac oprócz dwóch instrumentalnych kawałków i kilku recytowanych przez wokalistkę wierszy znajdują się też dwa muzyczne klejnoty w postaci Thank God I’m Pretty oraz Marry Me. Obie kompozycje to utwory na klawesyn z towarzyszeniem smyczków i klasycznych skrzypiec, obie są też wściekle sarkastyczne. Marry Me brzmi jakby w Emilie Autumn wstąpił duch nastoletniej Katarzyny Howard, ściętej z powodu niewierności piątej żony Henryka VIII Tudora. Mogę sobie łatwo wyobrazić 17-letnią Katarzynę Howard, grającą na klawesynie i wylewającą swoje żale tuż przed nocą poślubną ze starym i grubym królem Anglii… Oczywiście sarkazm i ironia nagrania są jak najbardziej współczesne, ale jakże angielskie! Na zakończenie najbardziej melancholijny na płycie utwór The Art of Suicide, który wraz z Marry Me i Thank God I’m Pretty tworzy najbardziej klasyczną instrumentalnie trójcę na Opheliac - najlepszy dowód na klasyczne muzycznie wykształcenie Emilie Autumn. Tematycznie oraz bezpośrednio w warstwie tekstowej The Art of Suicide nawiązuje do Gloomy Sunday (krytykując alternatywne, bardziej optymistyczne zakończenie tego klasyka, wprowadzone później przez dbających o właściwe morale Amerykanów). Słysząc refren tej pieśni trudno też oprzeć się melancholii i samobójczym fantazjom: Why live a life / That's painted with pity / And sadness and strife? / Why dream a dream / That's tainted with trouble / And less than it seems? / Why bother bothering / Just for a poem / Or another sad song to sing? / Why live a life? / Why live a life?

Użyteczne linki:

 https://www.emilieautumn.com/
https://en.wikipedia.org/wiki/Emilie_Autumn
https://www.youtube.com/channel/UC3wbtmpPwifYvxWmlNwHk8g
https://pl-pl.facebook.com/emilieautumnofficial
https://www.instagram.com/emilieautumnofficial/?hl=pl
https://twitter.com/emilieautumn
https://open.spotify.com/artist/1K6L6Hw4HibspToNP1FeBC
https://www.discogs.com/artist/330651-Emilie-Autumn
https://genius.com/artists/Emilie-autumn
https://www.goodreads.com/author/show/2528119.Emilie_Autumn
http://wyborcza.pl/1,76842,7536439,Emilie_Autumn___wiktoriansko_gotycka_Lolita.html

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Susanne Sundfør, Music for People in Trouble. Piosenki o pięknie i końcu świata.

Obraz
             Nadeszła jesień. Słychać ją na pewno na najnowszej płycie norweskiej piosenkarki Susanne Sundfør, zatytułowanej Music for People in Trouble . Molowa tonacja dominuje w kompozycjach z tego albumu, na którym utalentowana Norweżka zawarła swoje doświadczenia z podróży do bardzo różnych i odległych regionów świata. Sundfør była w Korei Północnej, Nepalu, w Puszczy Amazońskiej w Brazylii, w Stanach Zjednoczonych i na Islandii. Maksymalne oddalenie od rodzinnego kraju zaowocowało utworami opiewającymi piękno naszego świata, ale w przeczuciu jego prawdopodobnej zagłady. Koniec świata jest na Music for People in Trouble tak samo możliwy jak zmierzch miłości, a Sundfør powraca do folkowych korzeni i prostoty po to, aby uczynić ten melancholijny przekaz donośniejszym. Bywa smutno, ale też zachwycająco.           Susanne Sundfør (rocznik 1986) urodziła się i wychowała w miejscowości Haugesund w p...
Czytaj więcej

Patrick Wolf, The Bachelor. Nieznany syn Davida Bowiego (i Kate Bush).

Obraz
          Urodzony w 1983 roku w Londynie Patrick Wolf mógłby być owocem pozamałżeńskiego romansu ikony brytyjskiego glam rocka i wszelkiej muzycznej awangardy, Davida Bowiego.  Jeśli Bowie byłby ojcem, to matką mogłaby być Kate Bush, królowa art-popu i patronka gatunkowego eklektyzmu.  Androgyniczny, biseksualny i wszechstronnie muzycznie utalentowany Patrick Wolf fenomenalnie łączy na swoich albumach folk z elektroniką i popem, tworząc bardzo zróżnicowane brzmieniowo płyty, które nadają się i do tańca, i do różańca. Wydany w 2009 roku jako jego czwarty studyjny album, jest The Bachelor najlepszym przykładem na wielki dźwiękowo-instrumentalny rozmach, jaki w swoich kompozycjach potrafi osiągnąć Patrick. W jego melodyjnych, nierzadko bardzo tanecznych piosenkach jest jakaś niesamowita żywiołowość, ten élan vital Bergsona, który nikogo nie pozostawi obojętnym. Patricka Wolfa można albo pokochać, albo znienawidzić, nikt jednak nie odmówi mu unikalnego ...
Czytaj więcej

Allie X, Girl with No Face. Lata 80-te wiecznie żywe.

Obraz
            Najnowszy studyjny album kanadyjskiej songwriterki i producentki Allie X Girl with No Face jest porywającym muzycznym hołdem złożonym dekadzie lat 80-tych. Będący odświeżającą kombinacją synth-popu, avant-popu i elektropopu, album Kanadyjki stanowi bardzo osobiste i autorskie przefiltrowanie wszystkich tych chaotycznych i często wewnętrznie sprzecznych myśli i emocji z ostatnich czterech lat intensywnej kariery wokalistki. Girl with No Face jest jednocześnie pierwszą płytą Allie X, którą artystka w całości samodzielnie wyprodukowała. Autorska produkcja zdecydowała o bardzo autentycznym wydźwięku wszystkich właściwie kompozycji na albumie, dzięki czemu Girl with No Face jest najdoskonalszym póki co objawieniem osobowości i muzycznego talentu tej nieodkrytej dotąd przez szerszą grupę odbiorców artystki. Allie X i jej muzyka zasługuje na popularność i kult porównywalny z tym, jakiego doświadczyły i wciąż doświadczają artystki pokroju Grimes, Bil...
Czytaj więcej

Perfume Genius, No Shape. Zmagania ducha z ciałem.

Obraz
          Spośród wszystkich dziedzin sztuki muzyka ma chyba najmniej wspólnego z ludzką cielesnością i dlatego stanowi najpełniejszą formę sublimacji naszych przyziemnych pragnień oraz popędów. Muzyka jest wyłączną domeną ducha i jako taka może nam służyć jako doskonała ucieczka od ograniczeń przewrotnego ciała. Fenomenalna płyta No Shape artysty ukrywającego się pod pseudonimem Perfume Genius jest idealnym przykładem takiego dźwiękowego eskapizmu. Perfume Genius w rozbuchanym, barokowym stylu wznosi się z tym albumem w przestworza, oferując nam niebiańskie melodie, bogactwo instrumentacji i swój ciągle poszukujący nowych wokalnych wyzwań głos. Na No Shape ciało staje się niepożądanym balastem, który ściąga nas w dół. Perfume Genius przekracza formę, porzuca kształt i przez to wymyka się łatwym muzycznym kategoryzacjom. Temu albumowi nie da się przykleić żadnej etykietki, jest niczym ciągle zmieniający swoją postać Proteusz. Pewne jest tylko to, że No Shape...
Czytaj więcej

James Blake, Say What You Will. Porównanie jest złodziejem radości.

Obraz
           W rewelacyjnym teledysku do piosenki Say What You Will James Blake mierzy się z demonami sławy i popularności, w finale cytując sentencję Theodore’a Roosevelta o tym, że porównanie jest złodziejem radości („comparison is the thief of joy” w oryginale). W klipie do najnowszego singla Blake’a wystąpił sam Finneas O'Connell, starszy brat i producent muzyki Billie Eilish, która obecnie przeżywa absolutny szczyt swojej kariery. Zestawienie popularnego jakby nie było Jamesa Blake’a z Finneasem powoduje, że ten elektroniczny muzyk, autor piosenek i multiinstrumentalista blednie w porównaniu z producentem i współautorem utworów znajdującej się na topie topów Billie Eilish. O tym niekończącym się porównywaniu w świecie współczesnych mediów jest zresztą cała piosenka Say What You Will , a teledysk do niej świetnie dopełnia utwór w jego warstwie tekstowej. Kluczem do wewnętrznej harmonii okazuje się być – według Jamesa Blake’a – pogodzenie się ze swoim sta...
Czytaj więcej

Björk, Medúlla. A na początku był głos.

Obraz
          Międzynarodowa królowa elektroniki oraz muzycznego eksperymentu zaskoczyła nas po raz piąty w swojej solowej karierze, wydając w 2004 roku album Medúlla . Żadne studyjne dzieło Björk nie jest podobne do swoich poprzedników i do swoich następców, zmieniają się nieustannie producenci oraz koncepty, paleta dźwiękowa w karierze tej islandzkiej artystki jest bez wytchnienia poszerzana, a nowe pomysły mają najwyższy priorytet w tworzeniu muzyki przyszłości. W przypadku Medúlli nadrzędnym konceptem był pomysł nagrania albumu a cappella, w którym głos byłby nie tylko nośnikiem treści i dźwięku, ale także samym instrumentem. Idea ambitna oraz ryzykowna, ale przeprowadzona z wyobraźnią i charakterystyczną dla Björk nieograniczoną twórczą fantazją. Wokalistka włożyła w ten projekt całą siebie aż do szpiku kości, stąd też między innymi wziął się sam tytuł płyty, który po łacinie oznacza ‘szpik’ właśnie, czyli esencję naszej cielesnej materii, to tam powstają przec...
Czytaj więcej

Regina Spektor, Remember Us to Life. Opowieści o krzepiącym smutku.

Obraz
          Enjoy your youth / Sounds like a threat / But I will anyway - śpiewa Regina Spektor na Older and Taller , jednej z kompozycji ze swojej ostatniej płyty, Remember Us to Life . I jest na tym albumie jeszcze dojrzalsza, głębsza i błyskotliwsza niż zwykle. Nagrany przez Spektor po urodzeniu syna krążek Remember Us to Life staje na wysokości postawionego przez sam tytuł zadania i mierzy się z tematami cięższego kalibru, takimi jak dorastanie, przemijanie, śmiertelność, a nawet fobia społeczna i kapitalizm. Jeszcze nigdy album Reginy Spektor nie był tak brzmieniowo bogaty, nie opływał w tak piękne orkiestrowe aranżacje. Nigdy przedtem artystka nie nagrała też tak smutnego i jednocześnie podnoszącego na duchu krążka. Paradoksalnie, Remember Us to Life może być perfekcyjnym muzycznym wyborem na odegnanie zimowego mroku, chłodu i depresji.           Regina Spektor urodziła się w 1980 roku w Moskwie w były...
Czytaj więcej

AWOLNATION, Here Come the Runts. Nie zatrzymujcie tego pociągu!

Obraz
            Najnowszy album alternatywnej formacji AWOLNATION, Here Come the Runts , jest jak rozpędzony pociąg zmierzający w niewiadomym kierunku. Wehikuł zmienia tory, tak jak zmienia się muzyczne gatunki i style, ale nie zatrzymuje się na żadnej ze stacji. Cel tej rockowej eskapady jest nieokreślony, ale za to jaka to jazda! W muzycznym świecie zdominowanym dziś w Ameryce przez rap, trap, hip hop i r’n’b, z pewną domieszką popu i country oczywiście, natrafienie na solidny rockowy krążek graniczy niemal z cudem. Here Come the Runts oferuje nam kawał melodyjnego, rock’n’rollowego grania, z całym workiem intrygujących, a miejscami nawet ekscentrycznych muzycznych pomysłów. Here Come the Runts ani przez chwilę nie nuży, zabierając nas w ekscytującą przejażdżkę swoim szalonym dźwiękowym wehikułem.            Założycielem, frontmanem i mózgiem amerykańskiego alternatywnego zespołu AWOLNATION jest Aaron Bruno...
Czytaj więcej

Sophie Moleta, Dive. Całkowite zanurzenie.

Obraz
          Anegdota głosi, że w trakcie sesji nagraniowych do tego albumu, które odbywały się w pewien sierpniowy tydzień 1999 roku w Anglii, w założonym przez Petera Gabriela Real World Studios, Sophie Moleta wykończyła psychicznie i fizycznie swojego współpracownika, którym był nie kto inny, jak sam Hector Zazou (1948-2008), słynny francuski kompozytor i producent. Zazou skutecznie wydrenowała z sił tendencja artystki do podchodzenia do procesu twórczego, jak do ostatniej rzeczy, która została jej jeszcze na tym świecie do zrobienia… Intensywność, zaangażowanie, brak dystansu – oto najważniejsze cechy charakteryzujące muzyczną pracę Sophie Molety. Jaka praca, taki jest i efekt: płyta Dive to niezwykle intensywne emocjonalnie doznanie, które, dzięki pełnemu oddaniu i całkowitemu ‘zanurzeniu się’ w swoim wewnętrznym świecie jego autorki, jest dziełem na wskroś intymnym, kontakt z nim zaś może być porównany do lektury bardzo osobistego pamiętnika, pełnego prostej...
Czytaj więcej