Woodkid, The Golden Age. Barokowy pop, czyli muzyka burzy i naporu.

          Dzieciństwo to okres złotego wieku. Tak jest w każdym razie na płycie The Golden Age francuskiego muzyka, wokalisty, songwritera i reżysera teledysków, ukrywającego się pod pseudonimem Woodkid. Artysta zabiera nas w podróż do tej baśniowej krainy, ale tylko po to, by zaraz ogłosić jej koniec i wyśpiewać następnie trudny proces przejścia od chłopięctwa do wieku dojrzewania oraz męskości. Patetyczny, nagrany z wielkim rozmachem album nosi piętno autobiografii i dlatego wprost kipi od buzujących emocji. Barokowy pop to idealny muzyczny gatunek do wyrażenia i podkreślenia czasu burzy oraz buntu, ale także do pożegnania bezpowrotnie utraconej niewinności i naiwności lat dziecięcych.


            Woodkid to właściwie Yoann Lemoine, urodzony w 1983 roku w Lyon we Francji neofolkowy muzyk i reżyser teledysków polskiego pochodzenia. Lemoine zaczynał właśnie jako artysta wizualny, reżyserując klipy dla takich gwiazd jak Moby, Katy Perry, Taylor Swift, Drake, Rihanna czy wreszcie Lana Del Rey. W marcu 2011 roku Woodkid wydał swoją debiutancką EP-kę Iron, na której znalazł się tytułowy singiel. Sukces i spora popularność tego utworu zaowocowała kolejnym bardzo dobrze przyjętym singlem Run Boy Run wiosną 2012 roku i wreszcie długogrającym debiutem The Golden Age w marcu 2013 roku. Woodkid wyreżyserował teledyski do wszystkich czterech albumowych singli, a ich metaforyczno-symboliczny wyraz stanowi prawdziwą wizytówkę wizualnej twórczości tego zdolnego artysty.


          Wielu krytyków zauważyło, że The Golden Age brzmi jak soundtrack do nieistniejącego filmu. Albo jak ścieżka dźwiękowa do któregoś z sezonów Gry o tron. Niewątpliwie jest coś esencjonalnie średniowiecznego w muzycznej produkcji tego krążka. Być może to skutek rozbudowanych orkiestrowych aranżacji, obecności chórów, sekcji instrumentów dętych i smyczkowych. A może to efekt marszowego rytmu wielu nagrań, towarzyszącego nam właściwie od samego początku płyty, a więc od tytułowego kawałka The Golden Age, w którym Woodkid proklamuje koniec złotego wieku? Jest też coś w tekstach piosenek, w sposobie obrazowania artysty, co skłania nas do ewokowania obrazów samotnych rycerzy, bitew oraz pustych, zimnych i rozległych krajobrazów. Podniosły i patetyczny klimat albumu podkreślają i uzupełniają teledyski do trzech pierwszych singli (Iron, Run Boy Run oraz I Love You), będących jednocześnie najlepszymi utworami na płycie. Nie sposób nie łączyć muzyki Woodkida z jej wizualnym wcieleniem, w przypadku tego artysty sfera wizualna jest naturalnym dopełnieniem jego muzyki. 


           Krążek porywa nas w galopującym tempie, rozpędzając się już w otwierającym album The Golden Age, w którym rozbuchana sekcja dęta zastępuje nieśmiały fortepian. Waltornie, rogi, trąbki, puzony, bębny i kościelne dzwony zadają szyku w fantastycznym Run Boy Run, w którym zwiększamy jeszcze tempo. Smyczki przejmują dalej kontrolę w równie żywiołowym The Great Escape, po to jednak tylko, aby następnie ustąpić pierwszeństwa bębnom i dęciakom, które wespół z perkusją i dzwonami gnają przed siebie w nieznane. Trudno doprawdy byłoby złapać oddech, gdyby nie subtelne, bazujące głównie na brzmieniu fortepianu utwory w rodzaju Boat Song czy Where I Live. Boat Song to prawdziwe emocjonalne apogeum na płycie, to też moja ulubiona kompozycja. Ten utwór to jednocześnie metafora ludzkiego losu, ciągle dryfującej na morzu niestabilnej łodzi. Bardzo silne emocje dochodzą też do głosu w I Love You, będącym poruszającym wyznaniem nieodwzajemnionej miłości do innego mężczyzny. Swoistym kontrapunktem dla mocnej, głośnej i szturmującej uszy słuchacza muzyki jest głos Woodkida, drżący i rozchwiany, budzący skojarzenia z wokalem Antony’ego Hegarty (obecnie Anohni). Daleki od perfekcji, niepewny wokal artysty czyni z The Golden Age album jeszcze bardziej osobisty, zanurzony w jednostkowej wrażliwości. W zamykającym płytę The Other Side po raz kolejny uczestniczymy w rytuale przejścia na druga stronę, opłakujemy odchodzące dzieciństwo i młodzieńczość, celebrujemy natomiast wkroczenie w wiek męski. I nie sposób przy tej piosence uwolnić się od obrazu młodego mężczyzny pasowanego na rycerza podczas średniowiecznego turnieju. Niepostrzeżenie też na scenę życia wkracza w tym utworze śmierć.


Użyteczne linki:

http://www.woodkid.com/
https://www.youtube.com/user/WOODKIDMUSIC
https://en.wikipedia.org/wiki/Yoann_Lemoine
https://www.facebook.com/WoodkidMusic/
https://twitter.com/woodkid
https://soundcloud.com/woodkid
https://itunes.apple.com/us/artist/woodkid/id423849908

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Susanne Sundfør, Music for People in Trouble. Piosenki o pięknie i końcu świata.

Obraz
             Nadeszła jesień. Słychać ją na pewno na najnowszej płycie norweskiej piosenkarki Susanne Sundfør, zatytułowanej Music for People in Trouble . Molowa tonacja dominuje w kompozycjach z tego albumu, na którym utalentowana Norweżka zawarła swoje doświadczenia z podróży do bardzo różnych i odległych regionów świata. Sundfør była w Korei Północnej, Nepalu, w Puszczy Amazońskiej w Brazylii, w Stanach Zjednoczonych i na Islandii. Maksymalne oddalenie od rodzinnego kraju zaowocowało utworami opiewającymi piękno naszego świata, ale w przeczuciu jego prawdopodobnej zagłady. Koniec świata jest na Music for People in Trouble tak samo możliwy jak zmierzch miłości, a Sundfør powraca do folkowych korzeni i prostoty po to, aby uczynić ten melancholijny przekaz donośniejszym. Bywa smutno, ale też zachwycająco.           Susanne Sundfør (rocznik 1986) urodziła się i wychowała w miejscowości Haugesund w p...
Czytaj więcej

Patrick Wolf, The Bachelor. Nieznany syn Davida Bowiego (i Kate Bush).

Obraz
          Urodzony w 1983 roku w Londynie Patrick Wolf mógłby być owocem pozamałżeńskiego romansu ikony brytyjskiego glam rocka i wszelkiej muzycznej awangardy, Davida Bowiego.  Jeśli Bowie byłby ojcem, to matką mogłaby być Kate Bush, królowa art-popu i patronka gatunkowego eklektyzmu.  Androgyniczny, biseksualny i wszechstronnie muzycznie utalentowany Patrick Wolf fenomenalnie łączy na swoich albumach folk z elektroniką i popem, tworząc bardzo zróżnicowane brzmieniowo płyty, które nadają się i do tańca, i do różańca. Wydany w 2009 roku jako jego czwarty studyjny album, jest The Bachelor najlepszym przykładem na wielki dźwiękowo-instrumentalny rozmach, jaki w swoich kompozycjach potrafi osiągnąć Patrick. W jego melodyjnych, nierzadko bardzo tanecznych piosenkach jest jakaś niesamowita żywiołowość, ten élan vital Bergsona, który nikogo nie pozostawi obojętnym. Patricka Wolfa można albo pokochać, albo znienawidzić, nikt jednak nie odmówi mu unikalnego ...
Czytaj więcej

Allie X, Girl with No Face. Lata 80-te wiecznie żywe.

Obraz
            Najnowszy studyjny album kanadyjskiej songwriterki i producentki Allie X Girl with No Face jest porywającym muzycznym hołdem złożonym dekadzie lat 80-tych. Będący odświeżającą kombinacją synth-popu, avant-popu i elektropopu, album Kanadyjki stanowi bardzo osobiste i autorskie przefiltrowanie wszystkich tych chaotycznych i często wewnętrznie sprzecznych myśli i emocji z ostatnich czterech lat intensywnej kariery wokalistki. Girl with No Face jest jednocześnie pierwszą płytą Allie X, którą artystka w całości samodzielnie wyprodukowała. Autorska produkcja zdecydowała o bardzo autentycznym wydźwięku wszystkich właściwie kompozycji na albumie, dzięki czemu Girl with No Face jest najdoskonalszym póki co objawieniem osobowości i muzycznego talentu tej nieodkrytej dotąd przez szerszą grupę odbiorców artystki. Allie X i jej muzyka zasługuje na popularność i kult porównywalny z tym, jakiego doświadczyły i wciąż doświadczają artystki pokroju Grimes, Bil...
Czytaj więcej

Perfume Genius, No Shape. Zmagania ducha z ciałem.

Obraz
          Spośród wszystkich dziedzin sztuki muzyka ma chyba najmniej wspólnego z ludzką cielesnością i dlatego stanowi najpełniejszą formę sublimacji naszych przyziemnych pragnień oraz popędów. Muzyka jest wyłączną domeną ducha i jako taka może nam służyć jako doskonała ucieczka od ograniczeń przewrotnego ciała. Fenomenalna płyta No Shape artysty ukrywającego się pod pseudonimem Perfume Genius jest idealnym przykładem takiego dźwiękowego eskapizmu. Perfume Genius w rozbuchanym, barokowym stylu wznosi się z tym albumem w przestworza, oferując nam niebiańskie melodie, bogactwo instrumentacji i swój ciągle poszukujący nowych wokalnych wyzwań głos. Na No Shape ciało staje się niepożądanym balastem, który ściąga nas w dół. Perfume Genius przekracza formę, porzuca kształt i przez to wymyka się łatwym muzycznym kategoryzacjom. Temu albumowi nie da się przykleić żadnej etykietki, jest niczym ciągle zmieniający swoją postać Proteusz. Pewne jest tylko to, że No Shape...
Czytaj więcej

James Blake, Say What You Will. Porównanie jest złodziejem radości.

Obraz
           W rewelacyjnym teledysku do piosenki Say What You Will James Blake mierzy się z demonami sławy i popularności, w finale cytując sentencję Theodore’a Roosevelta o tym, że porównanie jest złodziejem radości („comparison is the thief of joy” w oryginale). W klipie do najnowszego singla Blake’a wystąpił sam Finneas O'Connell, starszy brat i producent muzyki Billie Eilish, która obecnie przeżywa absolutny szczyt swojej kariery. Zestawienie popularnego jakby nie było Jamesa Blake’a z Finneasem powoduje, że ten elektroniczny muzyk, autor piosenek i multiinstrumentalista blednie w porównaniu z producentem i współautorem utworów znajdującej się na topie topów Billie Eilish. O tym niekończącym się porównywaniu w świecie współczesnych mediów jest zresztą cała piosenka Say What You Will , a teledysk do niej świetnie dopełnia utwór w jego warstwie tekstowej. Kluczem do wewnętrznej harmonii okazuje się być – według Jamesa Blake’a – pogodzenie się ze swoim sta...
Czytaj więcej

Björk, Medúlla. A na początku był głos.

Obraz
          Międzynarodowa królowa elektroniki oraz muzycznego eksperymentu zaskoczyła nas po raz piąty w swojej solowej karierze, wydając w 2004 roku album Medúlla . Żadne studyjne dzieło Björk nie jest podobne do swoich poprzedników i do swoich następców, zmieniają się nieustannie producenci oraz koncepty, paleta dźwiękowa w karierze tej islandzkiej artystki jest bez wytchnienia poszerzana, a nowe pomysły mają najwyższy priorytet w tworzeniu muzyki przyszłości. W przypadku Medúlli nadrzędnym konceptem był pomysł nagrania albumu a cappella, w którym głos byłby nie tylko nośnikiem treści i dźwięku, ale także samym instrumentem. Idea ambitna oraz ryzykowna, ale przeprowadzona z wyobraźnią i charakterystyczną dla Björk nieograniczoną twórczą fantazją. Wokalistka włożyła w ten projekt całą siebie aż do szpiku kości, stąd też między innymi wziął się sam tytuł płyty, który po łacinie oznacza ‘szpik’ właśnie, czyli esencję naszej cielesnej materii, to tam powstają przec...
Czytaj więcej

Regina Spektor, Remember Us to Life. Opowieści o krzepiącym smutku.

Obraz
          Enjoy your youth / Sounds like a threat / But I will anyway - śpiewa Regina Spektor na Older and Taller , jednej z kompozycji ze swojej ostatniej płyty, Remember Us to Life . I jest na tym albumie jeszcze dojrzalsza, głębsza i błyskotliwsza niż zwykle. Nagrany przez Spektor po urodzeniu syna krążek Remember Us to Life staje na wysokości postawionego przez sam tytuł zadania i mierzy się z tematami cięższego kalibru, takimi jak dorastanie, przemijanie, śmiertelność, a nawet fobia społeczna i kapitalizm. Jeszcze nigdy album Reginy Spektor nie był tak brzmieniowo bogaty, nie opływał w tak piękne orkiestrowe aranżacje. Nigdy przedtem artystka nie nagrała też tak smutnego i jednocześnie podnoszącego na duchu krążka. Paradoksalnie, Remember Us to Life może być perfekcyjnym muzycznym wyborem na odegnanie zimowego mroku, chłodu i depresji.           Regina Spektor urodziła się w 1980 roku w Moskwie w były...
Czytaj więcej

AWOLNATION, Here Come the Runts. Nie zatrzymujcie tego pociągu!

Obraz
            Najnowszy album alternatywnej formacji AWOLNATION, Here Come the Runts , jest jak rozpędzony pociąg zmierzający w niewiadomym kierunku. Wehikuł zmienia tory, tak jak zmienia się muzyczne gatunki i style, ale nie zatrzymuje się na żadnej ze stacji. Cel tej rockowej eskapady jest nieokreślony, ale za to jaka to jazda! W muzycznym świecie zdominowanym dziś w Ameryce przez rap, trap, hip hop i r’n’b, z pewną domieszką popu i country oczywiście, natrafienie na solidny rockowy krążek graniczy niemal z cudem. Here Come the Runts oferuje nam kawał melodyjnego, rock’n’rollowego grania, z całym workiem intrygujących, a miejscami nawet ekscentrycznych muzycznych pomysłów. Here Come the Runts ani przez chwilę nie nuży, zabierając nas w ekscytującą przejażdżkę swoim szalonym dźwiękowym wehikułem.            Założycielem, frontmanem i mózgiem amerykańskiego alternatywnego zespołu AWOLNATION jest Aaron Bruno...
Czytaj więcej

Emilie Autumn, Opheliac. Ofelia i Lolita w jednym.

Obraz
          Muzyka Emilie Autumn to mieszanka prawdziwie wybuchowa, z pewnością nie dla muzycznych tradycjonalistów. Amerykańska piosenkarka, wokalistka i skrzypaczka łączy w swojej twórczości muzykę klasyczną z elementami elektroniki, rocka, popu i kabaretu. W swoich mocno feministycznych tekstach nawiązuje do wielu kobiecych archetypów literackich, z ironią i sarkazmem komentując tradycyjne role społeczne, jakie narzuca kobiecie społeczeństwo. Szekspirowska Ofelia i Lolita Nabokova to dwie archetypiczne postaci ze światowej literatury, które twórczo zainspirowały powstanie albumu Opheliac , opus magnum panny Autumn. Opheliac to dzieło agresywne, nieuładzone, ciągle eksperymentujące i poszukujące muzycznie nowych środków wyrazu. Panna Autumn daje na tym autobiograficznym krążku mocno popalić, nie oszczędzając nikogo, a już na pewno nie siebie.           Emilie Autumn Liddell urodziła się w 1979 roku w Malibu w Kalifornii, gdzie ...
Czytaj więcej

Sophie Moleta, Dive. Całkowite zanurzenie.

Obraz
          Anegdota głosi, że w trakcie sesji nagraniowych do tego albumu, które odbywały się w pewien sierpniowy tydzień 1999 roku w Anglii, w założonym przez Petera Gabriela Real World Studios, Sophie Moleta wykończyła psychicznie i fizycznie swojego współpracownika, którym był nie kto inny, jak sam Hector Zazou (1948-2008), słynny francuski kompozytor i producent. Zazou skutecznie wydrenowała z sił tendencja artystki do podchodzenia do procesu twórczego, jak do ostatniej rzeczy, która została jej jeszcze na tym świecie do zrobienia… Intensywność, zaangażowanie, brak dystansu – oto najważniejsze cechy charakteryzujące muzyczną pracę Sophie Molety. Jaka praca, taki jest i efekt: płyta Dive to niezwykle intensywne emocjonalnie doznanie, które, dzięki pełnemu oddaniu i całkowitemu ‘zanurzeniu się’ w swoim wewnętrznym świecie jego autorki, jest dziełem na wskroś intymnym, kontakt z nim zaś może być porównany do lektury bardzo osobistego pamiętnika, pełnego prostej...
Czytaj więcej